Jan Ludwik Popławski był wybitnym publicystą

Pracy dziennikarskiej poświecił 24 lata życia. Jego teksty ukazywały się w licznych tytułach prasowych wydawanych w Królestwie Polskim i Galicji. Bliski współpracownik Popławskiego - Zygmunt Wasilewski, który w 1910 r. wydał dwutomowy wybór jego pism, szacował rozmiary jego dorobku na ok. 40 tomów o objętości 300 stron każdy. Nasz bohater jako publicysta używał co najmniej 17 pseudonimów: „Cajus”, „Jan Lubelczyk”, „ Jan Raźniak”, „J. L. Jastrzębiec”,  „J. Mroczek”, „ J. Nieborski”, „Leszek”, „Lig”, „Ludwik Bolski”, „Ludwik Bystrowicki”, „Raźmiak”, „Siermiężny”, „V-t”, „Victor”, „Wiat”, „Wiatko”, „Wiktor Bolski”.

Jednym z pierwszych tytułów prasowych z publikacjami  Jana Ludwika Popławskiego była pozytywistyczna „Prawda”, dla której napisał ponad 100 felietonów. W związku z faktem, iż w piśmie zaczęli publikować socjaliści Popławski po 4 letniej współpracy w 1886 r. odszedł z redakcji.

Następnie działał w pismach „Fortuna”, „Wędrowiec”, oraz w wydawanym od 2 X 1886 r. tygodniku „Głos”, który stał się kuźnią idei narodowodemokratycznej, i pismem powstałej w roku następnym Ligi Polskiej. Na łamach „Głosu” wystąpił z postulatem kształtowania jedności narodowej Polaków pomimo kordonów zaborczych i różnic klasowych, co z czasem przyjęto nazywać „wszechpolskością”. W 1894 r. władze carskiej cenzury zamknęły pismo, a sam Popławski został na 13 miesięcy aresztowany.

Po zwolnieniu udał się do Galicji, zamieszkał we Lwowie. Nawiązał tam  współpracę z „Kurierem Lwowskim”, a następnie w 1895 r. stanął na czele redakcji „Przeglądu Wszechpolskiego”, będącego organem Ligi Narodowej, pismem adresowanych do inteligencji. Szczególne znaczenie dla kształtowania opinii publicznej miał cykl felietonów z serii „Z całej Polski”, który podpisywał ps. „Jastrzębiec”. Był także inicjatorem i publicystą pism adresowanych do ludności wiejskiej „Polak” (kierowany do mieszkańców Królestwa Polskiego) i „Ojczyzna” (dla włościan z Galicji). W latach 1901-1902 związany był z redakcjami endeckich dzienników wychodzących we Lwowie „XX wiek”, a następnie „Słowo Polskie”. Kilka lat wcześniej w 1899 r. zainicjował wydawanie pisma młodzieżowego „Teka”.

Po powrocie do Warszawy w 1906 r. podjął pracę w pierwszym w Kongresówce dzienniku endeckim „Gazecie Polskiej”, będąc jego redaktorem politycznym, którą przerwał z powodów zdrowotnych jesienią 1907 r.